Ef það hentar mér

 

Maðurinn hefur gert sig að hinum endanlega mælikvarða allra hluta. Hann er grunnurinn sem allt byggist á. Hin eina rétta undirstaða og hið eina sanna viðmið.

Og það væri líka í sjálfu sér ágætt ef ekki kæmi til sá sameiginlegi boðskapur flestra hefðbundinna trúarbragða að maðurinn sé breyskur.

Í hefð kristninnar er það orðað þannig að maðurinn sé fallinn syndari. Hann er kengboginn inn í sjálfan sig. Hann er sjálfum sér ekki nógur. Hann er sitt eigið fórnarlamb. Mesta ógn mannsins er hann sjálfur. Hann er ekki jafn blindur á neitt eins og sig sjálfan. Hann getur ekki logið jafn rækilega að neinum eins og að sjálfum sér.

Hann á engan óvin skæðari en sig sjálfan.

Vegna þessa breyskleika sér maðurinn það sem honum hentar, skilur það sem hann vill skilja og heyrir það sem kemur sér vel fyrir hann.

Eða eins og Stuðmenn orða það:

Ég sit með augun opin og sitthvað fyrir ber,

ég sé það sem hentar mér,

svo hlusta ég á flest það sem hérna skrafað er,

og heyri það sem þóknast mér.

Svo skil ég fyrr en skellur í tönnunum á þér,

ég skil það sem hentar mér.

Þess vegna er maðurinn skakkur mælikvarði. Blinda mannsins, heimska, sjálfsréttlætingarhvötin, langanir hans, ótti og áhyggjur, skekkja þennan mæli.

Myndin: Eyjafjarðará var nýbúin að hreinsa sig þegar vetrinum snérist hugur.