Tími iðrunar

 

Ef til vill erum við hvorki svöng né aum, ekki hrædd og ekki þreytt, hvorki sjúk né vonsvikin. Ef til vil erum við ekkert af þessu eða annað sem hindrar að við séum bara býsna góð og getum talið okkur sæl fyrir að vera ekki eins og hinir aumingjarnir.

Það getur verið góð tilfinning að vera ekki eins og hinir eða eins og annað fólk.

Jesús sagði söguna um tollheimtumanninn og faríseann sem staddir voru í helgidóminum.

Sá síðarnefndi þakkaði Guði fyrir að vera ekki eins og annað fólk en tollheimtumaðurinn barði sér á brjóst og áræddi ekki einu sinni að líta upp.

Og tollheimtumaðurinn var til fyrirmyndar, sagði frelsarinn.

Sumir vilja skilja það þannig að þar með eigi kristnum mönnum að líða sem báglegast.

Þótt ég þori að fullyrða að slíkt sé misskilningur er ég ekki viss um að hann sé óskiljanlegur.

Dyggðirnar hógværð og auðmýkt eru ekki það sama og það sem í dag er kallað minnimáttarkennd en ef til vill ruglum við þessu oft saman.

Það að iðrast er ekki ein tegund þunglyndis.

Það er fjarri sanni að kristnu fólki sé fyrirskipað að vera dapurt og finnast það vera minnimáttar, þótt því sé heldur ekki fyrirmunað að vera það.

En við erum þurfandi sálir, við erum sjálfum okkur ekki nóg og þótt við vitum það kannski ekki sjálf veit Guð það.

Myndin: Vetrarstemmning í Eyjafirði