Skelfingarhraðinn

 

Þegar einhver hleypur er um þrennt að ræða.

Hann gæti verið hræddur og á flótta.

Hann gæti líka verið að keppa í hlaupi.

Og svo gæti hann verið glaður því menn eru léttir á sér ef þeir eru glaðir en stíga þungt til jarðar ef þeir eru daprir.

Hraðinn á sér tvær meginástæður, gleðina eða skelfinguna.

Kappið flokkast undir skelfinguna því sá sem er í kappi er hræddur við að lenda á eftir hinum.

Og næst þegar þú ert að flýta þér skaltu hugsa um af hverju þú sért að því.

Eru hræddur eða glaður?

Við lifum hratt, eins og það heitir. Við tölum um lífsgæðakapphlaupið. Og við tölum sennilega þannig af því að skelfingarhraðinn setur sífellt sterkari svip á líf okkar.

Þeir sem ekki lengur hræðast dauðann hræðast lífið. Óttast næsta dag. Eru hræddir um að verið sé að snuða þá um eitthvað og að þeir séu að missa af því.

Bandaríski kvikmyndagerðarmaðurinn Michael Moore hefur rétt fyrir sér þegar hann heldur því fram að í nútímanum sé kerfisbundið alið á ótta okkar.

Það er gert af þeirri einföldu ástæðu að auðveldara er að selja hræddum manni eitthvað en óhræddum.

Til dæmis byssu.

Gleðilega páska!

Myndin: Að þessu sinni var Lögmannshlíðarhringurinn píslargangan okkar.

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 4.4.2010 kl. 21:20]

Annars gerði biskupinn okkar þetta að umfjöllunarefni og undirrót þess þema var að sjálfsögðu trúleysi, svokallað.  Hann hefði getað skotið inn nokkrum atriðum um prinsippatriði trúarbragða sinna þessu til skýringar miklu frekar. Fátt hefur alið meira á ótta, tortryggni, mannamun, fordæmingu og bælingu en þau.