Af Grímseyjarprestum

 

Fyrr á tíð skákuðu biskupar óþægum prestum gjarnan út í Grímsey enda var Grímseyingum manna best treystandi til að beina þeim á réttar brautir.

Grímseyjarprestar lentu í ýmsum mannraunum sem hertu þá og bættu.

Árið 1793 gekk pest í eynni og dóu af hennar völdum átta af fjórtán karlkyns eyjarskeggjum. Varð að útvega fleiri karla út og fóru þeir sex karlar sem eftir voru í land að sækja innflytjendakarlana. Ekki tókst betur til en svo að þeir drukknuðu allir á leiðinni. Átti eyjan þá enga karla nema sóknarprestinn, séra Bóas Sigurðsson, „...og dugði ekki" eins og segir í annálum.

Brá amtmaður á það ráð að senda farm karlmanna út í ey.

Snemma á 19. öldinni þjónaði séra Eiríkur Þönglabakkaprestur í Grímsey. Í hans embættistíð vildi svo illa til að prestslaust varð hjá álfum eyjarinnar. Urðu álfar að bera börn sín til skírnar hjá séra Eiríki og eru ekki heimildir um annað en að hann hafi sinnt þeim verkum þannig, að okkur mannfólki hafi verið sómi að.

Á síðustu öld gerðist skoskur knattspyrnukappi prestur í Grímsey, séra Robert Jack. Hóf hann umsvifalaust knattspyrnuþjálfun í eynni. Æfingar fóru gjarnan fram eftir messur í Miðgarðakirkju. Var þá svohljóðandi orðsending höfð neðst á messuauglýsingum:

Takið með ykkur fótboltaskó.

Margt andans manna hefur verið í Grímsey og er enn. Einn þeirra var Árni Þorkelsson, hreppstjóri í Sandvík, d. 1901. Hann var skáld og samdi bæði sálma og skáldsögur. Taldi hann sig engan eftirbát lærðra manna.

Þegar séra Pétur Guðmundsson gaf út Hundrað kvöldbænir tók Árni Þorkelsson sig til og gaf út Hundrað morgunbænir.

Ég var að lesa þennan fróðleik í Árbók Ferðafélags Íslands frá árinu 2000.

Um skeið var ég þess heiðurs aðnjótandi að fá að þjóna Grímseyingum. Oft hugsa ég til vina minna sem þar búa.

Guð blessi Grímsey.

Myndin: Í dag ók ég hin nýju og stórglæsilegu Héðinsfjarðargöng út í Siglufjörð. Þvílíkur dagur!