Hjólaferð um Mósel, 5. kafli

Þriðji gististaðurinn okkar var í vínbænum Ürzig, um klukkutíma hjólaferð frá Bernkastel-Kues. Þar áttum við pöntuð herbergi hjá vínbóndanum Berthold Oster og eiginkonu hans, Ingrid. Þegar við komum til Ürzig reyndust húsakynni þeirra hjóna vera langt fyrir ofan bæinn.

 

Við vorum heillengi að leiða hjólin þangað upp eftir miklum sveigum eins og á gamla þjóðveginum upp Vaðlaheiðina. Loksins þegar við komumst á leiðarenda, löðursveitt og þyrst, tókum við þar í harðlæstar dyr á bæ bónda. Miði var á hurðinni þar sem við vorum beðin að hringja í símanúmer til að láta vita af komu okkar. Heldur þótti okkur móttökurnar fátæklegar en það átti svo sannarlega eftir að breytast. Ekki liðu nema fimm mínútur þangað til vínbóndinn Berthold Oster mætti á svæðið og opnaði skælbrosandi fyrir okkur hús sín. Þegar hann sá útganginn á okkur bauð hann okkur til bakherbergis. Þar hellti hann hreinum vínberjasafa í glös og fyllti með ísköldu gosvatni. Bauð okkur að drekka með þeim orðum að þetta væri hans orkudrykkur þegar hann kæmi heim af ekrunni, þreyttur og þyrstur. Berjasafinn hafði ótrúlega skjót og öflug áhrif á okkur. Hjá Berthold bónda áttum við pantaða skoðunarferð um vínkjallarann hans, smökkun á afurðunum og svonefndar „Winzervesper", sem átti að vera einskonar vínbóndasnakk. Við vorum banhungruð og lituðumst því um eftir veitingastað á leið okkar upp til Bertholds.

Eftir þrúgudjúsþambið leiddi Berthold okkur til herbergja okkar og stakk upp á því að við hvíldum okkur ögn og færum í sturtu áður en hann sýndi okkur staðinn. Það gerðum við og síðan hófst skoðunin mikla sem var sko annað og meira en príl niðri í dimmum kjallara. Berthold ók með okkur út í snarbrattar hlíðarnar fyrir ofan Ürzig og sýndi okkur vinnustaðinn sinn. Hann útskýrði fyrir okkur hvernig vínrækt gengur fyrir sig, muninn á helstu þrúgunum og mestu vandamál sem steðja að þessari gamalgrónu atvinnugrein. Það leyndi sér ekki að þar nutum við uppfræðslu fagmanns sem stoltur var af þeirri vinnu sem hann stundar.

 

Þessi mynd sýnir vel hversu brattar vínekrurnar eru víða í Mósel. Það er ábyggilega mikil erfiðisvinna að lesa berin af greinunum í þessum brekkum með fleiri tugi kílóa á bakinu.

Eitt af því sem Berthold sagði okkur var að víða mátti sjá skika þar vínviðurinn var ekki lengur bundinn upp. Þegar því er hætt tekur ekki nema örfá ár fyrir vínviðinn að drepast og allt fer í órækt. Mjög líklega eru þessir óræktarskikar afleiðingar af landbúnaðarstefnu Evrópusambandsins, tjáði Berthold okkur. Sambandið borgar vínbændum í Mósel fyrir að hætta vínrækt því það hefur í grunninn þá stefnu að hafa vínræktina þar sem hún er ódýrust. Móselbændur geta illa keppt við risavínekrur þar sem starfa átöppunarverksmiðjur sem geta dælt því sem nemur allri Móseluppskerunni á flöskur á örfáum dögum. Vínrækt í Mósel er því í ákveðnu uppnámi en hún hefur verið stunduð þar frá tímum Rómverja. Og fari vínræktin fer dalurinn í eyði því ferðamennskan á þessum slóðum þrífst ekki án ræktunarinnar og menningarinnar sem henni fylgir. Berthold bóndi átti það því sameiginlegt með íslenskum kollegum sínum að vera mjög hæfilega hrifinn af Evrópusambandinu.

 

Athugasemdir

[Matthías (IP-tala skráð) 12.7.2012 kl. 21:55]

Takk fyrir skemmtilega ferðasögu. Við hjónin höfum þvælst töluvert um Moseldal og nágrenni og notið þess mjög - en nú fer maður að freistast til að prófa þennan ferðamáta líka.