Veikleiki styrksins

 

Freistingarnar hafa afhjúpað manneskjur sem við mátum mikils, við litum upp til og töldum vera mikilmenni. Þetta fólk reyndist vera mannlegt eins og við, breyskt og veikt. Freistingarnar vöfðu því um fingur sér. Þau sem virtust svo sterk áttu sér aldrei viðreisnar von þegar freistingin knúði dyra.

Freistingin fer ekki í manngreinarálit. Hún leggur snörur fyrir ríka sem fátæka, klára fólkið ekki síður en hitt, fræga liðið jafnt og hin sem aldrei komast í blöðin. Enginn er óhultur.

Og við lítum í eigin barm. Hvar er ég nú veikastur fyrir? Á hvaða sviði er mér hættast við falli?

En ef til vill eigum við ekki bara að vera á varðbergi þar sem við teljum okkur vera veikust?

Kannski er ekki síður ástæða fyrir því að passa okkur þar sem við teljum okkur vera sterkust? Huga að okkur þar sem okkur gengur best og þar sem við erum hæfileikaríkust?

Í kristinni hefð á synd mannsins sér ekki upphaf þar sem hann veit að hann er veikastur. Þar er hrokinn upprunasyndin. Við erum við einatt veikust þar sem við teljum okkur vera sterkust.

Þar með er ekki verið að halda því fram að ekki sé hægt una manninum þess að eiga hæfileika. Allt sé syndugt og neikvætt. Jafnvel hæfileikar mannsins.

Öllum mönnum er eitthvað gefið. Allir menn þurfa að uppgötva hæfileika sína og finna þeim farveg. Guð gefur öllum sitt.

Saga mannsins sýnir á hinn bóginn að þegar maðurinn ofmetnast af gáfum sínum og kostum þá er hann að sóa þeim hæfileikum sínum, þá er hann að forsmá það sem honum er gefið.

Saga mannsins sýnir að ef maðurinn á að njóta hæfileika sína og nota þá sjálfum sér og öðrum til blessunar, verður hann að forðast það að verða uppfullur af sjálfum sér.

Hógværðin og auðmýktin eru forsendur þess að ávaxta pundin sín.

Dramb er á hinn bóginn falli næst.