Vöðu-Brandur

Í Ljósvetninga sögu er sagt frá Vöðu-Brandi, syni Þorkels bónda á Mýri í Bárðardal. Vöðu-Brandur var sterkur, ódæll, illur viðureignar og óvæginn „svo að trautt mátti faðir hans halda vinnuhjónum fyrir honum".

Eitt sumarið var Vöðu-Brandur þvælast um Tjörnes og hitti þá norska menn nýkomna af hafi. Þeir báðust vistar hjá Brandi. Hann kvað „fámennt og dauflegt" á Mýri og það sem verra væri „að engi má við mig skapi koma".

Hvað sem segja má um þennan ódæla Bárðdæling hefur hann hvorki verið blindur á sjálfan sig né samviskulaus. Maður fær samúð með honum.

Farmennirnir fóru heim með Brandi, áttu ágæta vist á Mýri og reyndist hann þeim svo vel að þegar þeir fóru að huga að heimferð buðu þeir honum þau laun sem hann setti upp fyrir alla hans greiðvikni. Brandur kaus að fá að fara utan með þeim.

Skip þeirra kom í land nærri Þrándheimi og þegar skipsmenn náðu heim var efnt til margra daga samdrykkju þeim til fagnaðar. Að sjálfsögðu var gestinum boðið þangað.

Í veislu þessari var maður að nafni Hárekur, ættstór hrokagikkur, sperrileggur og vígamaður sem „hafði sveit manna um sig við sitt skaplyndi".

Hárekur þessi tók að spotta Íslendinginn, hæða og erta, meðal annars með því kveðast á við Brand en reið reyndar ekki feitum hesti frá þeirri viðureign.

Segir svo frá viðskiptum þeirra í sögunni:

Einn dag gekk Hárekur fyrir Brand með horn mikið og bað hann drekka til móts við sig.

En Brandur kvaðst eigi drekka mundu, „hefi ég viti eigi of mikið þótt eg drekki það eigi frá mér sem eg hefi áður. Munt þú og þurfa vit þitt allt að því er mér líst á þig."

Hárekur drekkur nú af horninu til hálfs og bauð Brandi að drekka hálft er eftir var en hann vildi eigi taka. Hárekur kvað hann skyldu verða að þjóna honum og laust horninu í höfuð honum svo að drykkurinn slóst niður á Brand. Síðan gekk Hárekur til rúms síns og slær nú til spotts við Brand en Brandur gerði sig eigi óðan og sló þessu í gaman. Hárekur kvað honum svo við þetta verða sem hann hefði oft barður verið.

Nú kemur nótt í sögunni og maður getur ekki annað en dáðst að Brandi fyrir stillinguna. Enn vex samúð lesandans með Bárðdælingnum sem hefur heldur betur snúið við blaðinu. 

Með nýjum degi gerast á hinn bóginn nýir atburðir og hefur Ljósvetninga saga ekki mörg orð um þá:

En um morguninn er menn voru komnir í sæti sín gekk Brandur fyrir Hárek, keyrði öxi í höfuð honum og vó hann.