Án orða

 

 

Það er góður siður og kurteisi að þakka fyrir sig. Ég hef alltaf litið á fálkaorðuna þannig, að þar sé þjóðin að þakka fyrir sig. Orðan ratar ekki einungis á bringur nokkurra útvalinna Íslendinga heldur líka á milli tanna þeirra sem ekki fengu eða ekki sjá sér fært að þiggja.

Samkvæmt forsetabréfi um hina íslensku fálkaorðu má sæma orðunni „innlenda einstaklinga eða erlenda fyrir vel unnin störf í þágu þjóðarinnar, einstakra þjóðfélagshópa eða landshluta, eða í þágu mikilvægra og góðra málefna á Íslandi eða á alþjóðavettvangi“.

Á heimasíðu fálkaorðunnar kemur fram að hver sem er geti tilnefnt orðuþega. Engin ákvæði eru um fjölda meðmælenda enda eru mörg þjóðþrifaverkin unnin í kyrrþey og utan sviðsljóss fjölmiðla.

Mér finnst góður siður að muna eftir þeim sem leggja eitthvað mikilvægt til samfélagsins, á hvaða sviði sem það er. Eflaust má endurskoða eitt og annað við framkvæmd og tilhögun þessarar viðurkenningar. Mín vegna mætti forsetinn gefa fólki konfektkassa og þakkarskjal ef einhverjum finnast orður hégómlegar en ég skil líka þau rök, að viðurkenningar af þessu kalíberi ættu að vera í varanlegra formi en pappírs og súkkulaðis.

Ég hef ekki orðið var við annað en að fálkaorðuveitingar fari fram með látlausum hætti og án lúðrablásturs þótt almenningur sé að sjálfsögðu upplýstur um hverjir hafi hlotið viðurkenningar þessar. Þær eru alla vega afhentar með mun minna tilstandi en bæði Gríman og Eddan.

Þeir fáu orðuþegar sem ég þekki hafa þegið þennan heiður í auðmýkt og þakklæti og ekki hrópað af þökum um hann.

Að sjálfsögðu er öllum frjálst að afþakka viðurkenningar á borð við fálkaorðuna. Fólk getur haft ýmsar ástæður fyrir því. Mér finnst það þó ekki sérstakt hrósunarefni né tilefni til að hnjóða í þá sem finnst kurteisi að þiggja þennan þakklætisvott frá þjóðinni en að þvi var fundið í nýlegum leiðara í Fréttablaðinu.

Hægt er að heiðra fólk með ýmsum hætti. Þegar ég las Fréttablaðsleiðarann rifjaðist upp fyrir mér að fyrir sjö árum valdi fylgirit Fréttablaðsins, Markaðurinn, viðskiptamann ársins.

Fyrir valinu varð Jón Ásgeir Jóhannesson. Fréttin um val Jóns Ásgeirs var á forsíðu Fréttablaðsins. Forsíða fylgiritsins skartaði risastórri mynd af viðskiptamanni ársins og inni í því var margra síðna viðtal við hann en svo skemmtilega vildi til, að Jón þessi Ásgeir átti bæði þessi blöð og á að því ég best veit enn.

Margt hnyttilegt kemur fram í viðtalinu. Meðal annars spyr blaðið eiganda sinn, sem það hefur nýlega útnefnt viðskiptamann ársins, hvort það væri satt, að hann ætti hundrað milljarða.

Og viðskiptamaður ársins 2007 svarar blaðinu sínu:

„Veistu, ég er löngu hættur að telja.“

Þess má einnig geta að þetta sama ár lét Markaðurinn, fylgirit Fréttablaðsins, ekki nægja að velja viðskiptamann ársins heldur útnefndi það líka bestu viðskipti ársins.

Fyrir valinu urðu Icesave innlánsreikningar Landsbankans og í frétt blaðsins af þessum bestu viðskiptum ársins segir:

„Þrátt fyrir bankakrísu og áhyggjur samfara Northern Rock héldu Bretar ótrauðir áfram að leggja sparnað sinn inn hjá Landsbankanum.“

Ég óska þeim til hamingju sem hlotnast hefur heiður á árinu 2014 og sendi þeim baráttukveðju sem sigldu í gegnum árið orðulaust og án þess að nokkrum þætti það merkilegt.

Það þarf ekki að vera svo afleitt.

Gleðilegt ár!

Athugasemdir

[Finnur Hrafn Jónsson, 31.12.2014 kl. 13:42]

Það jaðrar við ótuktarskap að vera með svona upprifjanir en það þarf að rifja upp söguna til að geta lært af mistökum hennar.

[Svavar Alfreð Jónsson, 31.12.2014 kl. 14:37]

Satt er það, Finnur frændi, og gleðilegt árið!

[Finnur Hrafn Jónsson, 31.12.2014 kl. 16:28]

Gleðilegt ár sömuleiðis frændi