Maðurinn sem gifti sig sjálfan

Margt merkra manna hefur setið Vatnsfjarðarstað. Þeirra á meðal er séra Jón Loftsson sem þjónaði í prestakallinu á 16. öld.  Ekki naut hann mikilla vinsælda sóknarbarna enda „sérsinna og undarlegur“ eins og það er orðað í sagnaþáttunum  „Frá yztu nesjum“ sem Gils Guðmnundsson safnaði á sínum tíma.

Jón var þríkvæntur. Síðasta hjónaband hans var allsögulegt. Segir þannig frá því í sagnaþáttum Gils.

„Snemma vetrar 1591 – 1592 missti séra Jón Sigríði konu sína. Er helzt að sjá sem eitthvert rugl hafi yfir hann komið við þann atburð. Fór hann þegar á stúfana og bað sér konu, en fékk hryggbrot þar sem hann bar fyrst niður. Það lét hann þó ekki á sig fá, en fór í biðilsför til Guðrúnar nokkurrar Sigtryggsdóttur og fékk jáyrði hennar. Var klerkur þá ekkert að tvínóna við þetta lengur, tók konuna heim á staðinn og drakk festaröl til hennar. Þótti mönnum þetta helzt til mikið skjótræði, þar eð ekki var mánuður liðinn frá andláti Sigríðar Grímsdóttur, og hneyksluðust á. Þó keyrði fyrst um þverbak, þegar klerkur tók upp á þeim skolla að gifta sig sjálfur. Viðhafði hann að vísu alla rétta og löglega giftingarsiði, en þetta þóttu firn svo mikil, að ekki var látið kyrrt liggja.“

Varð þessi umdeilda hjónavígsla upphaf mikilla málaferla sem lyktaði þannig að séra Jón var sviptur kjóli og kalli. Hann lést árið 1607. Þannig hljóðar niðurlag þáttarins um hann:

„Allt bendir til þess, að séra Jón hafi verið bilaður á geðsmunum síðari árin. Var hann haldinn þeirri grillu, að menn ofsæktu sig og vildu koma sér fyrir kattarnef. Mun einkum hafa á þessu borið eftir málaferlin út af kvonfanginu. Hlóð hann stóra vörðu eða virki í holti einu nálægt bæ sínum, og dvaldist þar öllum stundum meðan úti var vært. Beið hann þar óvina sinna.“

Ekki hafa margir leikið það eftir séra Jóni að gifta sig sjálfa en ef til vill kannast einhverjir við að hafa hlaðið sér vörðu og beðið þar óvina sinna?

Myndina tók ég um síðustu helgi við Vestmannsvatn í Aðaldal.