Sameiningarmáttur þess forboðna

Ég var að lesa í bók þar sem kaþólskur prestur sagði frá uppvaxtarárum sínum á Balkanskaganum. Í þorpinu hans var á að giska helmingur íbúanna kristinn en hinn helmingurinn múslimar. Gengu samvistir trúarbragðanna ágætlega.

Þeim kristnu leyfðist að neyta áfengis en var stranglega bannað að reykja hass.

Af trúarástæðum brögðuðu múslimarnir ekki á göróttum drykkjum en í þeirra hópi var ekki amast við því þótt menn fengju sér í pípu með hinu sæta grasi.

Kristnu strákunum þótti mikið sport að læðast yfir til íslamskra jafnaldra sinna og þiggja hjá þeim nokkra smóka af hookah.

Múslimadrengirnir laumuðust líka gjarnan til kristnu strákanna og skutu á sig nokkrum sjússum af slivovitz.

Var oft mikið gaman í þessum leynilegu leiðöngrum, sagði presturinn.

Þessir forboðnu ávextir lögðu sitt af mörkum við að auka umburðarlyndi, skilning og vináttu ólíkra trúarhópa.

Ef til vill hefði ekki farið eins og fór ef fleiri hefðu tekið sér þessa Balkandrengi til fyrirmyndar?

Myndina tók ég af þolinmóðu fé í Svarfaðardal.