Börnin sem fyrirmynd

Nýlega skírði ég pínulítinn dreng. Hann grét þessi ósköp við athöfnina. Foreldrarnir voru orðnir hálf vandræðalegir, því það heyrðist eiginlega ekkert í prestinum og heldur ekki í frænkum skírnarbarnsins sem spiluðu svo fallega á flauturnar sínar því til heiðurs.

Þegar skírnin var búin kom skýringin á öllum þessum gráti. Rétt fyrir skírnina fékk sveinninn sér duglega að drekka úr brjósti mömmu sinnar og loft hafði komist ofan í hann. Það var sárt, en ekki gat hann sagt frá því að hann fyndi til. Hann grét.

Lítil börn geta svo fátt. Pabbarnir og mömmurnar þurfa að gera næstum því allt fyrir þau.

Svo stækkum við og förum að geta gert hlutina sjálf. Við borðum, klæðum okkur, greiðum okkur, höfum skoðanir og svo koll af kolli.

Síðan endar það oft með því að við teljum okkur trú um að við þurfum að gera allt sjálf. Við séum ekki upp á neina komin. Jafnvel ekki upp á Guð.

Stundum höldum við fullorðna fólkið að við séum orðin of stór fyrir Guð. Hann sé óþarfur. Þess vegna tökum við okkur svo hátíðlega. Allt er undir okkur komið. Engum er treystandi nema okkur.

"Hver sem tekur ekki við Guðs ríki eins og barn mun aldrei inn í það koma."

Athugasemdir

[Jóna Á. Gísladóttir, 11.7.2007 kl. 22:15]

hin svokallaða barnatrú heldur manni oft á floti

[Jón Steinar Ragnarsson, 12.7.2007 kl. 19:34]

Það skemmtilega og hreinskiptna við börn er að þau hafa lítið mótaðar hugmyndir um að þau séu eitthvað sérstakt.  Egóið er lítið að þvælast fyrir þeim í því samhengi.  Ég hef leitað í þennan brunn á mínu bloggi mér til sálubótar og leiðréttingar.  Hér eru tenglar á einhver blogg.  Geimfarinn ég. Berrassaður Strákur á fjalli.  Vort Afmarkaða almætti.

...og fleiri þankar minnar seinni gelju, sem ég er viss um að Prestur hefði gaman af að lesa.