Hinn eini leyfilegi sannleikur

Í spjalli um trúarleg efni hér á blogginu verður maður oft var við ótrúlegan hroka. Lygari, hræsnari og barnaníðingur eru einkunnir sem fólk gefur viðmælendum sínum. Nýlega var ég sæmdur þessum titlum og þótti ekki fullkomlega sanngjarnt en fékk þau svör að ég ætti þetta skilið.

Menn sem þannig tala við annað fólk hljóta að telja sig töluvert yfir það hafna. Oft stafar það af því að þeir eru sannfærðir um að þeir hafi uppgötvað sannleikann með stóru essi og allir aðrir vaði í villu. Þessa handhafa sannleikans er víða að finna. Bæði í röðum trúaðs fólks og trúlauss. Hjá síðarnefnda hópnum er því oft borið við að sannleikurinn þurfi að vera vísindalegur. Annars sé ekkert að marka.

Ekki er það ný bóla. Sr. Jakob Jónsson (síðar dr. Jakob Jónsson) skrifaði um þetta í Kirkjublað föstudaginn 1. júní árið 1934. Þar tekur hann gott dæmi um það að enda þótt tungutak vísindanna sé gott og blessað er það ekki eina leiðin til að skoða og skynja veröldina. Stundum reyndar alveg afleit leið eins og fram kemur:

"Eg nem staðar við stóra götuauglýsingu. Frægur fiðluleikari ætlar að halda fiðluhljómleika kl. 8 í kvöld. Það er útlagt á máli náttúruvísindanna: Kjötskrokkur með dálitlu af beinum og innýflum ætlar að nudda saman hrosshári og kattargörnum kl. 8 í kvöld."

Athugasemdir

[Jóna Á. Gísladóttir, 18.7.2007 kl. 22:04]

afskaplega eru menn á miklum villigötum ef orðið barnaníðungur er orðið eins og hvert annað skammaryrði. Guð hjálpi okkur.

En sagan af Jakobi er assgoti góð

[Matthías Ásgeirsson (IP-tala skráð) 18.7.2007 kl. 22:29]

Ha, hvar varst þú sæmdur þessum titlum?  Hver kallaði þig barnaníðing og við hvaða tækifæri?

Talandi um Sannleikann með stóru essi, ert þú ekki sífellt að boða hann?

Hverjir eru þetta sem segja að sannleikurinn þurfi að vera vísindalegur?  Ég kannast ekki við þann hóp.

Ekki segja mér að þetta sé enn eitt dylgjubloggið.  Væri ekki nær að halda sig við að segja satt og heiðarlega frá?

[Jón Steinar Ragnarsson, 18.7.2007 kl. 22:42]

Það hefur sótt að mér efi um þetta blogg undanfarið.  Ofstæki og skortur á nærgætni virðist vera að aukast og óstaðfestar sögusagnir, nafnabirtingar í viðkvæmum og vafasömum málatilbúnaði, hnútukast, fordæming og almennur dónaskapur að sama skapi.  Fólk setur sig í stellingar vísindamanna og sérfræðinga í álitum sínum á málum, sem varða líf og framtíð viðkvæmra einstaklinga og hegðar sér algerlega ábyrgðarlaust í sinni upphöfnu hneikslan og fordæmingu náungans. Hundamálið er eitt dæmi og eins eru blogg virtra bloggara um viðkvæm og persónuleg mál einstaklinga, sem enga leið hafa til að verja sig orðin óhugnanleg að mínu mati.  Skoði hver sem hefur lyst á.  Trúarumræðan er oftast lituð sleggjudómum og ofstæki, fordæmingu og kynþáttahatri.  Eitthvað sem ég undrast mjög hjá mönnum sem stíga fram á ritvöllinn í nafni trúarsannfæringar sinnar.  Að mínu matið er hlutfall skrílseðlisins að aukast hér og ég er að hugsa um að flytja mig annað.

[Elmar Geir Unnsteinsson, 19.7.2007 kl. 00:29]

Já, rakst ég af tilviljun á þessa hatursfullu umræðu um trúmál og vantrúmál.

Ég er guðlaus, eða tel mig vera það. En ég vona svo sannarlega að það geri mig ekki siðlausan. Mér finnst óhugsandi að fólk láti svona lagað frá sér fara í samræðu, en á netinu virðist því tamt að sýna vanhugsun og virðingarleysi.

Þetta gerir hraðinn. Ef maður skrifar eitthvað í reiði eða æsingi, þá á maður að bíða með að birta það og prófa að lesa það yfir daginn eftir. Þá eyðir maður aðdróttunum og móðgunum.

Þessu ráði var beitt á árum áður, nú er hraðinn svo mikill að það virkar varla. En hvað liggur okkur á? Liggur okkur á að lofsyngja málstað okkar?

Það skil ég illa.

[svarta, 19.7.2007 kl. 10:13]

Ég er trúuð og hef alltaf verið. En í seinni tíð þá held ég að ég sé farin að fela það fyrir fólki. Segi ekki að fyrra bragði að ég sé á leið til kirkju, eða að dóttir mín geti ekki æft fótbolta á sunnudögum af því að hún er í sunnudagaskólanum. Svo er það náttúrulega sérstaklega hallærislegt að ég er í Þjóðkirkjunni og fólk oft mjög tilbúið að gagnrýna þá stofnun. Þrátt fyrir að hafa ekki sótt neina þjónustu til hennar svo áratugum skiptir. Ég hef eingöngu gaman að því að ræða trúmál við fólk sem hefur áhuga á þeim, hverju svo sem það trúir eða trúir ekki. En ég er ekki tilbúin að koma út úr skápnum fyrir hvern sem er.

[Karl Ólafsson, 19.7.2007 kl. 15:01]

Langar umræður um 'netiquette' skapast alltaf annað slagið og eru holl áminning um að í bloggheimum býr fólk með sál og aðgát skal höfð í nærveru sálar, ekki satt! :-)

Minni á t.d. þennan þráð hér:

http://nimbus.blog.is/blog/nimbus/entry/146999/

[Karl Ólafsson, 19.7.2007 kl. 15:17]

Langar umræður um 'netiquette' skapast alltaf annað slagið og eru holl áminning um að í bloggheimum býr fólk með sál og aðgát skal höfð í nærveru sálar, ekki satt! :-)

Minni á t.d. þennan þráð hér:

http://nimbus.blog.is/blog/nimbus/entry/146999/

[Hjalti Rúnar Ómarsson, 19.7.2007 kl. 17:12]

"Í spjalli um trúarleg efni hér á blogginu verður maður oft var við ótrúlegan hroka. Lygari, hræsnari og barnaníðingur eru einkunnir sem fólk gefur viðmælendum sínum. Nýlega var ég sæmdur þessum titlum og þótti ekki fullkomlega sanngjarnt en fékk þau svör að ég ætti þetta skilið."

Hvar varsti kallaður lygari, hræsnari og barnaníðingur?