Þjóðhátíðarnefndin á Ítalíu

(IV. hluti Markafararsögu)

Þegar blessaður þjóðhátíðardagurinn 17. júní rann upp hafði ferðahópurinn sýnt fyrirhyggju og skipað nokkra meðlimi sína í þar til gerða þjóðhátíðarnefnd. Lét hún sér ýmislegt í hug detta til að minnast dagsins. Ekki fengu allar hugmyndirnar hljómgrunn. Til dæmis var engin kona fáanleg til að flytja okkur ávarp fjallkonunnar af hótelveröndinni. Fyrirætlanir um að efna til glímusýningar á ströndinni urðu heldur ekki að veruleika. Glímumennirnir, tveir vörpulegustu karlkyns Íslendingarnir, neituðu að sýna en nefndin sá þá í hillingum stíga glímusporin í Adríasandinum og fann beinlínis jörðina duna undan átökum þeirra þegar þeir beittu klofbrögðum, hælkrókum og sniðglímum á lofti hvor á annan. Ítölsku áhorfendurnir hefðu ábyggilega fallið í stafi.

Þess í stað var nefndin gerð út á reiðhjólum að afla miða í sirkus sem sýndi í næstu borg, Senigallia. Var sú för hin frækilegasta og fengust miðar á kvöldsýningu fyrir allan hópinn.

Þjóðhátíðarinnar var minnst á hótelinu. Íslenskir fánar skreyttu borð í matsalnum við hádegisverð. Þar var borin fram heljar rjómakaka hjúpuð sama fána. Einhverjum brá þegar hnallþóra þessi birtist og héldu að verið væri að bera líkkistu í salinn.

Deginum var annars eytt í að æfa fyrir bottsíamót sem halda átti á ströndinni daginn eftir. Bottsía er skemmtileg íþrótt og náðum við Íslendingar góðum árangri í henni meðan við dvöldum á Mörkum. Meiningin er að koma upp akureyskum bottsíavelli og æfa þrotlaust fyrir næstu Ítalíuferð. Þá tökum við þetta.

Um kvöldið var svo farið í sirkusinn. Eftir sýninguna varð til þessi vísa:

Sirkusinn í Senígalíu

sýndi marga spettókalíu.

Fíll um loftið leið í talíu,

að launum fékk hann eina dalíu.