Íslenskt silfur í strandkastalakeppni

V. hluti Markafararsögu

Dag einn var haldin mikil strandkastalakeppni á ströndinni okkar. Afmörkuð voru svæði fyrir hverja byggingu. Allir keppendur hófu framkvæmdir á sama tíma og eftir nokkurra klukkustunda hamslausa vinnu var slegið í klukku og dómnefnd hóf mat á árangrinum.

 

 

Íslenska liðið lagði mjög hart að sér. Notuð voru stórvirk vinnutæki eins og skóflur og meira að segja hjólbörur. Krakkarnir tíndu skeljar og steina til að skreyta með byggingarnar. Sjávargróður var notaður til að búa til tré og garða umhverfis þær. Hugmyndaflugið náði ótrúlegum hæðum.

Dómnefnd komst samt að þeirri niðurstöðu að eitt fjölmargra liða heimamanna skyldi hreppa fyrsta sætið. Það fannst okkur ósanngjarnt, fyrst og fremst fyrir þá sök að sigurliðið byggði engan kastala heldur mótaði risaeðlu og krókódíl úr sandinum.

Íslendingarnir urðu því að láta sér nægja silfrið.

 

Og við sem vorum búin að æfa okkur svo vel í að standa teinrétt meðan við horfðum á eftir íslenska fánanum upp stöngina og hlýddum á guðvorslandið í brostnum útihátölurum.

 

Þess í stað grétum við krókódílatárum af risaeðluhlátri þegar sigurvegararnir hömpuðu óverðskulduðu gullinu.