Og nú erum við að tala um alvöru sannleika

Sannleika okkar tíma er helst að finna í formi staðreyndanna. Staðreyndir er ekki hægt að véfengja og við teljum okkur trú um að engu séu trúandi nema þeim.

Tveir plús tveir eru fjórir (nema kannski hjá Skattinum). Jörðin er ekki flöt (nema kannski í Flóanum).

Staðreyndir, staðreyndir, ekkert nema borðleggjandi staðreyndir.

Við viljum vita sannleikann en er meinilla við að þurfa að trúa honum.

Stundum tekur manneskjan sér fyrir hendur að sigrast á bábiljum með því að halda fram hégiljum. Ein slík er sú að trúin sé ónauðsynleg. Maðurinn þurfi ekki að trúa. Hann þurfi að vita og einungis það vitaða sé satt. Hann þurfi bara staðreyndir.

Í því er hégiljan fólgin. Við erum alltaf að trúa einhverju. Sumt af því mikilvægasta í lífinu byggist á því að við trúum því án þess að geta vitað það með óyggjandi hætti eða fært fyrir því öruggar sannanir.

Stundum hafa börnin okkar ástæður til að efast um að þau séu elskuð af okkur. Foreldrar eru jú ekki fullkomnir, gera ýmislegt sem þeir hefðu betur látið ógert eða eru klaufar við að tjá afkvæmunum ást sína. Foreldrar þurfa líka að taka óvinsælar ákvarðanir fyrir börn sín - ekki síst nú um verslunarmannahelgina. Þeir þurfa að neita þeim um það sem þeir vita að er börnunum ekki til góðs. Börn geta hæglega efast um ást foreldra í sinn garð, jafnvel þótt í hlut eigi umhyggjusamir feður og elskandi mæður.

Þegar slíkir foreldrar eru annars vegar, sem elska börnin sín, þurfa börnin að trúa því að þau séu elskuð af mömmu og pabba. Líka þótt vísbendingarnar sem börnin upplifa standi gegn þeirri trú. Þá er þar um að ræða trú gegn veruleikanum eins og börnin skynja hann, gegn staðreyndunum. Það sama gildir um ást karls og konu. Henni þarf að trúa. Hana er aldrei hægt að vita fullkomlega eins og staðreynd eða gefinn hlut.

Ástinni þarf að trúa og þess vegna er hægt að efast um hana. Það er líka hægt að efast um Guð. Við efumst um himnaríkið. Við getum efast um svo ótalmargt. Ást makans. Ást barnanna. Vináttuna. Heiðarleikann. Einlægnina. Sé grannt skoðað er hægt að efast um flest af því sem skiptir raunverulega máli í lífinu.

Ég efast meira að segja stundum um sjálfan mig.

Alvöru sannleikur er nokkuð sem þarf að taka afstöðu til. Hann verður eiginlega ekki sannleikur fyrr en þú ert búinn að velta honum fyrir þér. 

Það verður ekki almennilega satt fyrr en þú ert búinn að efast um það.