Annar vinkill á reiðina

 

Enn á ný hefur blogginu borist kvæði. Sendandi er enginn annar en góðbóndinn, stórvertinn, rútubílstjórinn, sóknarnefndarformaðurinn og kirkjukrítíkerinn Jónas Sigurðarson í Lundarbrekku í Bárðardal.

Er óhætt að segja að í kvæðinu sé annar vinkill á reiðina en í Reiðilestri meistara Jóns. Jónas vinur minn skrifaði kvæðið hér í gestabókina en þar sem nánast er ómögulegt að koma kveðskap á skjá í þessu bloggi, nema með ótrúlegum tilfæringum, klúðraðist það allt. Ég vona að mér auðnist að koma því rétt frá mér.

Ég efast ekki um að ég heyri frá Jónasi ef svo er ekki. 

Um höfund er ekkert sagt, ef til vill fyrir hógværðarsakir - þótt við Þingeying sé að eiga.

 

Fjallskilareglugerðin, hin nýja

 

Í smölun er oft þeim manni um megn

sem má ekki þola storm og regn.

Best er að sérhver búandþegn

sé bálreiður haustið út í gegn.

 

Þú skalt æða yfir storð,

aldrei tala hlýlegt orð.

Svipurinn þarf að minna á morð

ef menn eiga´ að smala á annað borð.

 

Hendi skal á móti hönd

þá heima eru smöluð lönd.

Orðin þá ekki valin vönd

vestur á Glámu og Barðaströnd.

 

Er réttinni safnið rennur nær

reynir á þol og fimar tær.

Hver sá er verður ekki ær

ætti´ ekki að teljast gangnafær.

 

Ef reksturinn kemur þú reiðast átt,

rífast um bæði stórt og smátt,

tvístra´ onum, öskra og hrópa hátt

en hirða hann bara, ef það er fátt.

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 5.9.2007 kl. 23:23]

Bráðsniðugt háðkvæði um móralinn við innrekstur. Þekki lýsinguna vel af margra ára reynslu.

Held að upphafssetning á einu erindinu hafi raskast. "Rímsins vegna" finnst mér að þetta hafi átt að vera svona:

Æ skal á móti hendi hönd.

Kveðja!