Að gleyma sér

Við eigum að blómstra. Við eigum að uppgötva hæfileika okkar og finna þeim farveg. Við eigum að finna okkur sjálf. Og til þess að finna okkur sjálf þurfum við að leita okkar.

Við erum upptekin af okkur sjálfum. Eigum að vera meðvituð um okkur. Sættast við okkur.

En við höfum sennilega aldrei verið firrtari okkur sjálfum en í þessari stöðugu naflaskoðun okkar.

Ástæðan fyrir því gæti verið sú að við finnum okkur ekki bara í okkur.

Þó að mikilvægt sé að þekkja sjálfan sig, kosti sína og galla, drauma sína og kvíðaefni, er ekki síður dýrmætt að upplifa sjálfan sig meira en sig, sem hluta af nokkru stærra og meira en ein einstök manneskja getur nokkurn tíma verið.

Öll trúarbrögð eiga sameiginlegt að þar er manneskjan hluti af stærri heild.

Til þess að finna hana þurfum við eitt:

Að gleyma okkur sjálfum.

Einmitt þannig tökum við til orða þegar við upplifum mikla hamingju eða gleði. Þá segjum við:

"Ég gleymdi mér alveg."

Í austrænni speki er þetta orðað þannig að Guð sé dansarinn en þú dansinn.

Þú ert dansaður eða dönsuð.

Athugasemdir

[Björn Jónsson (IP-tala skráð) 10.2.2008 kl. 20:16]

Góður pistill eins og alltaf hjá þér Svavar, það er gott að gleyma sér andartak við lestur þeirra og enn betra að efni þeirra fylgir manni oftast útí daginn.

[Brattur, 11.2.2008 kl. 20:29]

... það getur verið vont að gleyma sjálfum sér... maður þarf að vera sáttur við sjáflan sig áður en maður getur gefið af sér... þá fyrst er maður í góðu standi til þess... hvað segir ekki í flugvélum... setjið á fyrst á ykkur súrefnisgrímurnar áður en þið hjálpið börnunum...