Vor Akureyri

Ég hef verið að fikra mig í gegnum kvæðasafn Kristjáns skálds frá Djúpalæk sem nefnist Fylgdarmaður húmsins og kom út í fyrra.

Kristján er dásamlegt skáld. Hann segir margt svo fallega. Erindi úr ljóðinu Hrím er svona:

 

"Hugsanir manns

eru hrímperlur

stuttrar nætur

á stráum."

Kristján gerði landsþekktan Þórð þann sem elskaði þilför og orti um togarasjómenn sem tamast er "að tala sem minnst um það allt".

Eitt vorkvöldið leiðir hann okkur inn í Vaglaskóg þar sem "leikur í ljósum lokkum hinn fagnandi blær" - svo dæmi séu nefnd um frábæra dægurlagatexta Kristjáns.

Bernskubyggð Kristjáns fyrir austan er honum hugleikin. Hann býr til mörg kvæði úr ástinni til hennar og minningunum þaðan.

Hann yrkir um náttúruna en hann elskar ekki einungis hálsa, drög og holt, sanda, nes og firði, fugla á sundi í sólarglóð og gróður um laut og börð.

Í ljóðum hans sést líka ást til þess umhverfis sem maðurinn hefur skapað.

Kristján orti fallega um Akureyri og þorir að fullyrða að hún sé stærsti og fegursti bærinn og hvergi sé meiri ilmur en þar. Hann segir hana sjálfkjörna blómadrottningu Sóleyjarbarna.

Akureyri er "bær hins eilífa, bláa, og borg hinna grænu trjáa".

Akureyringum þykir vænt um bæinn sinn og þeir eru stoltir af honum. Þess vegna blöskrar þeim þegar illa er um hann gengið og honum er sýnt virðingarleysi.

Það er alveg hægt að láta sér þykja jafn vænt um t. d. Oddeyrargötuna og fallegt gil úti í í sveit, prýtt blómum og smáfossum.

Einhvers staðar las ég að Akureyringar gætu ekki farið fram á að einungis siðprútt fólk kæmi þangað í heimsókn.

Af hverju ekki?

Er eitthvað að því að ætlast til þess af fólki að það sýni eigum náungans virðingu? Að það gangi vel um fögur stræti og blómagarða? Að það komi fram af kurteisi?

Líka þótt það sé að gera sér glaðan dag?

Akureyringar eiga að gera þessar kröfur til sjálfra sín og gesta sinna.

Akureyringurinn er auðvitað ekki til. Það eru bara til um það bil 17.000 Akureyringar og er hver þeirra með sínu sniði.

Samt verður að viðurkennast að meðalakureyringurinn gerir fátt rómantískara en að fá sér göngutúr í Lystigarðinum á haustkvöldi.

Þegar hann fær sér bíltúr keyrir hann löturhægt um göturnar, sleikir Brynjuísinn sinn og hlustar á Kim Larsen.

Hann dáist að bænum sínum og spáir í nýjustu gardínurnar í gluggunum.

Og finnist einhverjum það smáborgaralegt verður bara að hafa það.

Athugasemdir

[Björn Jónsson (IP-tala skráð) 19.6.2008 kl. 20:44]

Það er mannbætandi að glugga í ljóðin hans Kristjáns og mér finnst gott að hafa þetta heildarsafn ljóða skáldsins á náttborðinu innan seilingar.

[Aðalheiður Ámundadóttir, 20.6.2008 kl. 13:53]

Yndislegt alveg