Séra Sigurbjörn

Ég efast um að Sigurbjörn Einarsson hafi verið mikið fyrir titla. Þó bar hann þrjá: Herra, doktor og séra. Mig minnir að ég hafi einhvers staðar lesið að af þeim hafi honum þótt vænst um þann síðastnefnda.

Og þjóðinni þykir vænt um séra Sigurbjörn, gamla biskup.

Séra Sigurbjörn var andlegur leiðtogi. Hann var djúphygginn og þegar hann talaði fundu áheyrendur hans að hann meinti það sem hann sagði.

Hann var ein mesta manneskja sem ég hef kynnst.

Séra Sigurbjörn var húmoristi. Kímni hans fylgdi gjarnan meining, var sneið með áleggi.

Fyrir nokkrum árum prédikaði hann í Akureyrarkirkju. Við vorum inni á skrifstofu kollega míns, sr. Óskars Hafsteins, sem þá var nýtekinn við embætti í kirkjunni.

Sigurbjörn vildi fá að vita hvernig Sunnlendingurinn Óskar kynni við sig á Akureyri og hvað honum fyndist um norðlenska veðráttu.

Óskar er mikill diplómat og sagði að alls staðar viðraði vel þar sem væri gott fólk.

"Satt segirðu," sagði séra Sigurbjörn, "það er ekkert sem getur búið til meira af góðu veðri en mannfólkið" og bætti svo við:

"Eða óveðri."

Okkur félögunum ber ekki saman um á hvorn okkar hann horfði þegar hann mælti síðustu orðin. Eða hvort hann horfði á annan frekar en hinn.

Hans eigin orð úr prédikun í Dómkirkjunni 7. janúar 1945 eru góður vitnisburður um hvernig hann leit á starf sitt:

"Presturinn er ekkert sjálfur. Hann kallar engan, vekur engan, bjargar engum, frelsar engan. Því aðeins erum vér prestar, að kenningin sem vér flytjum sé ekki vor, heldur Guðs, svo sannarlega sem Guð lifir og hefur opinberast mönnunum. Því aðeins eru orðin, sem vér flytjum, annað en dauður hljómur, sem týnist í tómið, að þau séu bergmál af orði hins eilífa. Því aðeins fá þau tendrað ljós í sálum mannanna, að þau séu neistar hins eilífa ljóss.

Þetta er vitund kristinna boðbera frá öndverðu: Vér erum erindrekar í Krists stað, eins og það væri Guð, sem áminnti fyrir oss. Vér biðjum í Krists stað: Látið sættast við Guð.

Lúther var spurður að því, hvaðan hann fengi kraftinn til að prédika. Það er einfalt, svaraði hann. Aðalatriðið er þetta: Þegar þú gengur upp í prédikunarstólinn, þá skaltu minnast þess að þú ert sendiboði hins hæsta Guðs. Talaðu þess vegna án þess að óttast nokkurn mann. Talaðu ekki heldur sjálfum þér til geðs eða þóknunar. Guð getur umborið dramb og hroka hjá öllum mönnum fremur en hjá prestum."

(Sigurbjörn Einarsson: Meðan þín náð. Prédikanir, Reykjavík 1956, bls 74 - 75)

Myndin með færslunni er af bb.is.

Athugasemdir

[Óskar Arnórsson, 30.8.2008 kl. 10:19]

Takk fyrir góðan pistil!

Já, þetta virðist hafa verið mikill heimsspekingur. Ég  bara man voða lítið eftir honum. Ég fór af landinu 1988 og fylgdist ekkert með einu eða neinu á Íslandi í 25 ár.

Þetta hefur verið húmoristi og virkilega djúpvitur maður eftir því að dæma sem þú endurtekur eftir hann. Það er gaman að vera í kring um einmitt svona fólk.

Falleg minningarorð hjá þér alla vega.. 

[Björn Jónsson (IP-tala skráð) 30.8.2008 kl. 16:10]

Með merkari andans mönnum. Blessuð sé minning hans.

[Guðni Már Henningsson, 30.8.2008 kl. 19:37]

Það eru forréttindi að hafa verið uppi á sama tíma og þessi maður, sem var einn gáfaðasti maður Íslandssögunnar og mikill Guðsmaður. Hann hafði Jesú Krist að leiðarljósi. Nú er hann kominn heim í faðm frelsarans.

[. (IP-tala skráð) 2.9.2008 kl. 22:48]

Flott :)

Gaman að fá svona upplýsingar um mann sem margir tala um en maður veit sjálfur mjög lítið um.