Meðhjálparar

Í Fréttablaði dagsins er grein eftir Ögmund Jónasson. Fyrirsögn hennar er:

"Meðhjálpari fær klapp á kollinn"

Einn fjölmargra meðhjálpara landsins hafði samband við mig og fannst þarna örlítið óvirðulega talað um þessa merku stétt, þótt það hafi ábyggilega ekki verið meiningin hjá þingmanninum.

Meðhjálparar landsins skipta tugum ef ekki hundruðum. Þeir vinna mikilvæg störf, lítt eða ekkert launuð. Meðhjálparar undirbúa kirkjuhús fyrir guðsþjónustu, skrýða presta og aðstoða við helgihald. Þeir lesa eða leiða hina fornu meðhjálparabæn við upphaf og lok messunnar.

Mér þykir vænt um þessar bænir. Ekki síst er gott að heyra þessi orð áður en gengið er úr kirkju:

Hjálpa mér nú, Guð minn, með þínum heilaga anda, til að varðveita þitt orð í hreinu hjarta, styrkjast af því í trúnni, læra af því að taka framförum í guðrækilegu líferni og hugga mig við það í lífi og dauða.

Í erindisbréfi  handa biskupum frá árinu 1746 koma meðhjálparar við sögu. Þar segir:

Enn fremur skulu meðhjálparar vera viðstaddir, þegar biskup eða prófastur koma, og skulu þeir allir spurðir, hvernig ástandið sé í söfnuðinum, hvort þar tíðkist nokkrir sérstakir ósiðir eða guðleysi, hvernig hver um sig ræki embætti sitt, og fái stoð til þess eða sæti tálmunum, og skal biskup eða prófastur eigi láta undir höfuð leggjast að áminna menn í því efni.

Meðhjálparar eru nánir samstarfsmenn okkar prestanna. Á embættisferli mínum hef ég kynnst mörgum meðhjálpurum, körlum og konum, ungum sem öldnum. Allt miklar öndvegismanneskjur.

Ég votta íslenskum meðhjálpurum virðingu mína og þakklæti.

Á myndinn er einn ágætur íslenskur meðhjálpari, Eyþór Arnalds.

Athugasemdir

[Kolbrún Stefánsdóttir, 22.9.2008 kl. 23:52]

Sæll Svavar. Ég tek undir orð þín um meðhjálpara og votta þeim virðingu mína. Ég get þess um leið að afi minn Kristinn Jóel Magnússon var meðhjálpari í áratugi í Fríkirkjunni í Hafnarfirði. kveðja Kolla.