Ítalska á íslensku

Ítalska er fallegasta tungumál í heimi - næst á eftir ástkæra ylhýra.

Hvers vegna finnst mér ítalska svona falleg? Hún hljómar vel. Hún er músík. Hún er töluð með öllum líkamanum. Hún er bæði rokk og ballett. Hún er stútfull af sögu og menningu. Hún er angandi. Hún er seðjandi. Hún er áfeng. Og hún er heit.

Ítalskan á sér mjög sérstaka sögu.  Í Frakklandi, Portúgal og á Spáni voru talaðar alls konar mállýskur - sem allar teljast systurtungur ítölskunnar. Franskan, portúgalskan og spænskan urðu til með þeim hætti að mállýskur helstu borga þar í löndum náðu yfirhöndinni.

Franska nútímans er því eiginlega paríska, portúgalska lissabonska og spænska madrillíska.

Á Ítalíu voru líka margar mállýskur enda var landið fram eftir öldum ekki eitt ríki heldur mörg. Þar töluðu menn ólíkar tungur. Vísindamaðurinn í Flórens átti erfitt með að skilja sikileyska ljóðskáldið eða feneyska kaupmanninn.

Þetta gekk auðvitað ekki.

Á sextándu öld hittust nokkrir menntamenn til að leysa vandann. Þeir ákváðu að velja fallegustu mállýskuna og gera hana að ítölsku. Þeir vönduðu sig mikið og fóru tvær aldir aftur í tímann, til Flórens fjórtándu aldar.

Fallegasta tungan var að mati menntamannanna málið sem skáldið Dante Alighieri skrifaði.

Ítalska er því eiginlega danteanska. Hún er tunga listamannsins.

Svona skigreinir Dante Guð:

L´amor che move il sole e l´altre stelle...

Þetta er meira að segja fallegt þótt maður skilji það ekki. 

Lesið í bókinni Eat, pray, love eftir Elizabeth Gilbert.

Athugasemdir

[Páll A. Þorgeirsson (IP-tala skráð) 21.3.2009 kl. 10:51]

Ég hef ekið um landið okkar með Frakka, Spánverja og Ítali.  Í þessum hópum voru bæði konur og karlar.  Þegar ég las greinina þína fór ég að rifja upp liðnar stundir með þessum hópum.  Þessar þjóðir eiga greinilega margt sameiginlegt en ítalskar konur skáru sig dálítið úr á einn hátt.  Ítalskar konur töluðu ákaflega mikið og áttu nánast alltaf síðasta orðið.  Ítölsku karlarnir hófu kannski umræður en fljótlega tóku konuraddir yfirhöndina og kláruðu oftast umræðurnar á meðan karlarnir sátu hljóðir með sína bjórdós eða sitt rauðvínsglas og virtust æði oft djúpt þenkjandi.  Ef þessi reynsla mín segir eitthvað um tungumálið, þróun þess og hver hefur haft þar mest áhrif, þá er það "konan".     En svona í lokin, mér finnst franskan fallegri enda dálítið tengdur henni.

[Jónas Viðar (IP-tala skráð) 21.3.2009 kl. 10:53]

si e vero.................

[Sigurður Þór Guðjónsson, 21.3.2009 kl. 17:27]

Í hljómi er íslenska mjög hart og ljótt mál. Það er enginn söngur í henni. En rosalegur rembingur.