Ótemjan tunga

 

Ég er sammála Agli Helgasyni sem hér tekur undir orð Kolbrúnar Bergþórsdóttur.

Ásakanir um landráð og föðurlandssvik á að nota sparlega. Svoleiðis klám segir gjarnan mest um hrópandann.

Ég er svo gamaldags að mér finnst ljótt að skemma eigur annarra. Mér finnst það hreinasta ofbeldi.

Og mér finnst fyrir neðan allar hellur að valda spjöllum á Alþingishúsinu okkar.

Mér finnst líka óafsakanlegt að ráðast á lögreglumenn sem eru að vinna vinnuna sína og ógna lífi þeirra.

Samfélag sem lætur slíkt viðgangast er á barmi siðleysis og upplausnar.

Eðlilega er þjóðin reið en við hljótum að geta fundið reiðinni uppbyggilegri útrás en með því að sparka í reinsróvera og senda þeim vegfarendum fokkmerki sem sitja í grunsamlega flottum bílum.

Í dag heyrði ég að dæmi væru um að fullorðið fólk hefði veist að börnum þeirra sem komið hafa við sögu í bankahruninu.

Mér finnst ekki ofmælt að kalla slíkt níðingsverk.

Hér er tilvitnun í pistil dagsins (3. kafla Jakobsbréfs) sem á vel við ofanskráð:

Allar tegundir dýra og fugla, skriðkvikindi og sjávardýr má temja og hafa mennirnir tamið en tunguna getur enginn maður tamið, þessa óhemju sem er full af banvænu eitri. Með henni vegsömum við Drottin okkar og föður og með henni formælum við mönnum sem skapaðir eru í líkingu Guðs. Af sama munni gengur fram blessun og bölvun. Þetta má ekki svo vera, bræður mínir og systur. Gefur sama lindin bæði ferskt og beiskt vatn? Mun fíkjutré, bræður mínir og systur, geta gefið af sér ólífur eða vínviður fíkjur? Eigi getur heldur saltur brunnur gefið ferskt vatn.

Róið í skýjum gæti þessi mynd heitið sem ég tók nýlega austur á Vestmannsvatni.