Pant ekki vera útrásarvíkingurinn

 

Ofvilnun gæti verið eitt einkennið á hugarfari nútímans. Ofvilnun er forherðing. Samkvæmt Íslenskri hómilíubók er ofvilnun "að ætla sér himinríki, þó maður uni í stórglæpum og láti eigi af þeim né bæti fyrir".

Hómilíubókin fjallar um hugtakaparið ofvilnun og örvilnun. Ég hef áður bloggað um það. Um örvilnun segir bókin að hún sé verst allra synda "því að hún tortryggvir miskunn Guðs" en bætir svo við:

En ofvilnun þar næst, því að hún tortryggvir réttlæti hans.

Bókin útskýrir örvilnun nánar með því að segja að hún sé það hugarfar að "hyggjast eigi munu bætt geta syndir sínar með miskunn Guðs".

Örvilnun er því eins konar faríseismi.

Faríseanum er ekki nóg að Guð elski hann heldur þarf hann að bæta við hinu og þessu til að gulltryggja sig. Það þarf að fasta tvisvar í viku. Það þarf að borga skilvíslega tíund. Það má ekki vera eins og annað fólk. Ekki ræningi. Ekki ranglátur. Ekki hórkarl. Ekki tollheimtumaður.

Og ekki útrásarvíkingur. Né kall með jeppa og hjólhýsi á myntkörfulánum.

Faríseinn treysti ekki miskun Guðs. Hún var ekki nógu ábyggileg. Ekki nógu örugg. Hann þurfti að tryggja hana með sjálfum sér. Hann þurfti að sýna Guði að hann væri góður kostur.

Því má svo aldrei gleyma að eitt skæðasta afbrigði faríseismans er í því fólgið að telja sig ekki vera farísea.

En samanburði Hómilíubókar á örvilnun og ofvilnun lýkur á þessum snilldarorðum:

Þeim mun er örvilnun verri en ofvilnun sem hún er réttri von ólíkari.

Myndin: Slotið sá ég í Skammadal fyrr í sumar ef ég man rétt. Mosfellsbær í bakgrunni.

Athugasemdir

[Lára Dagný (IP-tala skráð) 4.9.2009 kl. 10:11]

Hæ Svavar,

verð að viðurkenna að ég hef aðalega verið að skoða myndirnar þínar hérna. Svo fallegar allar og gaman að skoða þær. Ertu nokkuð með flickr síðu fyrir þær eða eitthvað svoleiðis?

 Kv. frá DD :) 

[Svavar Alfreð Jónsson, 4.9.2009 kl. 16:13]

Nei, Lára mín, þetta er bara í tölvunni minni. Ef til vill ætti ég að koma þeim á flickr eða álíka. Bestu kveðjur héðan til ykkar skötuhjúanna.