Bernskunni stolið

 Í síðustu færslu beindi ég athyglinni að þeirri útreið sem helgidagarnir hafa fengið í neysluþjóðfélaginu.

Í kvöld sá ég mjög merkilega fræðslumynd um það hvernig sama þjóðfélag fer með börnin. Hún hét Neyslubörn og var á RÚV.

Þar var sýnt hvernig markaðsöflin verða sífellt ágengari við börnin og reyna kerfisbundið að gera þau að kúnnum og neytendum.

Stelpurnar eiga að kaupa sér föt, snyrtivörur og skart til að verða gjaldgengar.

Strákunum eru innrættar dásemdir ofbeldis og hrottaskapar.

Sálfræðingur fullyrti að unnið væri að því að umbreyta barnssálinni.

Börnin eiga ekki að vera í skapandi leikjum. Þau eiga að sitja klesst við flatskjái. Þau eiga ekki að nota eigin ímyndunarafl heldur annarra.

Árangurinn er sá að þeim börnum fjölgar stöðugt sem eiga við geðræn vandamál að stríða - sem reyndar er jákvætt fyrir sívaxandi barnageðlyfjabransann.

Fleiri sjúkdóma sem hrjá nútímabörn má rekja til þessarar þróunar, t. d. offitu og sykursýki.

Þegar bent er á þetta hefur viðkvæðið gjarnan verið það að börn séu jú bara á ábyrgð foreldranna.

Því var mótmælt í myndinni og staðhæft að þessari óheillaþróun verði ekki snúið við nema með inngripi ríkisvaldsins.

Við megum ekki láta stela bernskunni af börnunum okkar.