Af menningarhúsum

Um árabil sáu sómahjónin Hlín Stefánsdóttir og Rögnvaldur Rögnvaldsson um rekstur almenningssalerna undir kirkjutröppunum á Akureyri.

Hún var frá Haganesi í Mývatnssveit en hann Húnvetningur, frá Litlu-Þverá í Miðfirði.

Þau hjónin voru mjög menningarlega sinnuð og vinsælt að staldra við hjá þeim og spjalla við þau um bókmenntir, þjóðmál eða annað.

Rögnvaldur var afar skemmtilegur hagyrðingur. Vísur hans voru hnyttnar, vel gerðar og gjarnan þrungnar speki. Dæmi:

 

 Í mér eru reyndar tveir

eðlisþættir ríkjandi.

Hryggð og gleði heita þeir

og hvorugur þeirra víkjandi.

 

Rögnvaldur lést árið 1987 og síðastliðinn föstudag var Hlín jarðsungin frá Akureyrarkirkju.

Hún var mikil saumakona og tók að sér að sníða og sauma flíkur á fólk. Oft sat hún við þá iðju fram á nætur, ekki síst fyrir jólin. Einu sinni í þannig aðstæðum gerði bóndi hennar þessa vísu:

 

Situr hún við sauma enn,

sama heldur hún sprettinum.

Bjargast þannig börn og menn

frá bannsettum jólakettinum.

 

Vísan sú heyrðist í útfararræðunni og einnig þessi eftir sama höfund:

 

Öll við felum okkar ráð

einni og sömu hendi,

sem að gjörði lög og láð

og ljós í heiminn sendi.

 

Ég man vel eftir þessum góðu hjónum.

Nú er verið að reisa menningarhús hér á Akureyri og víðar.

En steypan býr ekki til menningu.

Fólkið býr til menningu - eða ómenningu.

Það getur hæglega fyllt hinar glæstustu menningarhallir fjölbreytilegri ómenningu.

En rétta fólkið gerir almenningssalerni að menningarmiðstöð.

Myndina tók ég í frostinu í dag í Krossanesborgum. Horft er upp í aðra náttúruparadís Akureyringa, Súlur og Glerárdal.