Óður elgur raskar svefni miðaldra hjóna á Akureyri

Drjúgan hluta næturinnar vorum við hjónin á flótta undan djöfulóðum elg. Undir morgun leituðum við skjóls í bjálkakofa í skóginum og földum okkur þar í efri koju.

Þar sem við biðum í  myrkrinu milli vonar og ótta heyrðum við elginn þramma inn í kofann. Hann kom inn í herbergið með kojunni og um leið féll tunglsljósið á horn hans löðrandi í blóði og holdtætlum.

Þá rak ég upp óp mikið en var farinn að losa aðeins svefn svo ég heyrði í sjálfum mér og ósjálfrátt varð öskrið niðurbælt. Fyrir vikið varð það enn skelfilegra en ella, ísmeygilegt, ískrandi og endaði í hryglukenndri stunu.

Bryndís mín hrökk upp af værum svefni og fékk næstum fyrir hjartað þegar langdregið gólið rauf næturkyrrðina. Ég vaknaði líka endanlega við óhljóðin í sjálfum mér.

Konan spurði hvað í ósköpunum gengi á.

Mér fannst engin þörf á að útskýra það fyrir henni og trúði því mátulega þegar hún kannaðist ekkert við elginn þarna í hjónarúminu. Síðustu klukkutímana hafði hún jú verið með mér í baráttunni við þetta skaðræðiskvikindi.

Ást er að deila saman draumum sínum - og martröðum......