Æseivkálfarnir steypast í Myrká

 

Næst kalla ég til æsseiv-sögunnar sjálfan djáknann á Myrká.

Sú langsótta boðun er þannig tilkomin:

Myrká fékk ekki nafn sitt af lygnri, djúpri og dökkri á eins og ég hélt.

Myrká varð svo nefnd vegna þess að gilið sem hún féll fram úr var vaxið háum og þéttum skógi.

Af þeim sökum var dimmt niðri í gljúfrinu þar sem áin rann.

Þar eru þrír fossar.

Byrgisfoss er neðstur og ekki heitinn eftir Byrgi Ármanns enda er hann ekki með yfsiloni.

Síðan kemur Kálfafoss.

Nafn hans á sér þá sögu - og nú nálgumst við Icesave - að eitt vorið var tveim kálfum frá Myrká hleypt út í fyrsta sinn.

Þeir réðu sér ekki fyrir gleði, komnir út í frelsið, lausir við skorður, hömlur og girðingar. Tóku þeir á rás suður tún og stefndu á gljúfrið með hoppum og rassaskvettum.

Hróp og grátbænir stöðvuðu þá ekki. Þeir virtust þvert á móti herða á sér og bóndakonunni fannst sem hún heyrði annan þeirra kalla til sín orðin "jú eint sín noþíng jet" sem hún skildi ekki en geymdi með sér og skilin urðu síðar.

Síðan steyptust kálfarnir fram af gilbarminun í fossinn sem síðan heitir Kálfafoss eftir þeim kollegunum.

Útrásarvíkingarnir og bankarnir minna mig á þessa myrkásku kálfa.

Skyndilega var þeim hleypt út og þegar blámóðuþakinn Evrópuhimininn þandist út yfir höfðum þeirra bauluðu þeir sprökum raustum og tóku á rás í átt að þverhnípinu.

Þegar heimilisfólk sá þá steypast í fossinn bölvaði það sér og öðrum fyrir að hafa ekki sett upp neinar girðingar eða garða.

Mér finnst að velja eigi æseivstyttunni stað við Kálfafoss.

Það góða og jákvæða við söguna er samt að Kálfafoss er ekki mikilfenglegasti fossinn í Myrkárdal.

Skammt þar fyrir ofan er Geirufoss.

Lengi vel var Geirufoss frægastur fyrir það að hann tengdist manni sem var illa haldinn af támeyru. Hlógu menn dátt að því úti um álfur.

Nú er að koma í ljós að Geirufoss er hæsti og glæsilegasti foss sýslunnar og þótt víðar væri leitað.

Hann er sennilega það merkilegasta við Myrkárdal og mun halda nafni hans á lofti - ásamt djáknanum - og ef til vill æseivstyttunni ef menn fara að mínum ráðum.

Myndina tók ég um daginn frammi í nágranna Myrkárdals, Glerárdal.

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 4.1.2010 kl. 09:23]

Bráðsmellin leiðsögn um slóðir örnefna og tengingu þeirra við nútíðina. Sagan endurtekur sig sífellt en stundum þarf hún hjálp við að yfirfæra minni sín og örnefni til daga sögumannsins. Og nú kemur mér í hug viðtal sem ég átti við Jón bónda og listamann Eiríksson á Búrfelli í Miðfirði. Þetta samtal okkar Jóns átti sér rætur í þeirri áráttu minni að rýsla í orðum og setja þau á blað og hafði fengið fréttablaðið Feyki til að borga mér fyrir það aura. Auk þess sem ég hef alltaf haft áhuga á fólkinu í þessu landi, lífi þess og umhverfi mannlífs í dreibýli.

Listamaðurinn velti mikið fyrir sér framtíð íslenskra sveita og hafði af henni nokkrar áhyggjur. Meðal annars var það vegna þess að hann þóttist sjá að nú hefðu margir kaupahéðnar íslenskir sem erlendir skyndilega orðið svo ríkir að þeir virtust ekkert vita hvar skemmtlegast væri að kaupa fólk og fyrirtæki. Nú væri það greinilega orðin íþrótt þessara manna að keppast um hver gæti eignast mest af íslensku landi. "Ef ég sést  haltur á gangi í kaupstað get ég átt von á því að einhver ókunnugur maður stöðvi mig og spyrji hvort jörðin mín sé ekki til sölu? Og ég er farinn að spyrja mig að því hort ekki fari að styttast í að menn leiti að einhverjum búsældarlegum dal eða bara dölum til að kaupa?"

Og núna við lestur þessa bráðskemmtilega pistils þíns hvarflaði það að mér sem snöggvast hvort örnefnið Þjófadalir hafi kannski endurheimt eiginlega merkingu sína?

Það er nefnilega orðið deiluefni lögspakra manna hvort hinar og þessar fjárfestingar undangengin missiri hafi verið löglegar ellegara bara svona einhvern veginn utan- eða innanhallt við viðurkenndar alfaraleiðir viðskipta.