Bænir og skipanir

Bænir eru stundum notaðar sem rök gegn tilvist Guðs og sagt: "Fyrst Guð lét mig ekki fá það sem ég bað hann um getur hann ekki verið til."

Bæn er sérstakt málform. Bæn er ekki skipun. Að biðja um eitthvað er ekki það sama og að heimta það. Bæn er ekki krafa.

Stundum er því haldið fram að bænir séu gagnslausar af því að þær bera ekki árangur.

Þær eru ekki nógu skilvirkar eins og það er kallað á okkar tímum.

Erum við í raun að tala um bæn ef við stillum því þannig upp að hún beri ekki árangur fyrr en við höfum öðlast það umbeðna?

Ef ég bið þig að lána mér þúsundkall get ég átt von á því að fá samþykki eða neitun.

Útiloki ég neitunina er ég ekki að biðja um neitt. Þá er ég að skipa þér að lána mér. Þá krefst ég þess að þú lánir mér. Heimta það.

Sá sem talar þannig við Guð er ekki að biðja hann. Hann er að skipa Guði.

Ef til vill er ekkert undarlegt að fólk nenni ekki trúa á þannig Guð. Guð sem verður að gjöra svo vel að hlýða manni. Taminn Guð sem búið er að senda á hlýðninámskeið.

En kannski vill nútíminn samt helst trúa á auðsveipan og meðfærilegan Guð.

Guð sem er ekki með neitt vesen og múður og gerir eins og honum er sagt.

Athugasemdir

[Brynjólfur Þorvarðsson, 16.5.2009 kl. 10:47]

Og af hverju ekki? Af hverju eigum við að vera auðmjúk og auðsveipin og lítillát og hlýðin og fórnfús gagnvart einhverri ósýnilegri veru sem nennir ekki að hlusta?

Ef Guð getur ekki svarað bænum strax og með árangri þá er hann augljóslega gagnlaus. Við getum þá notað peningana í eitthvað þarflegra.

[Þröstur (IP-tala skráð) 16.5.2009 kl. 17:03]

Sammála því að bæn sé ekki krafa til Guðs heldur persónulegt samtal einstaklings og Guðs. Hinsvegar er oft verið að biðja um hluti (ekki heimta) frá Guði í þessum samtölum (bænastundum).

Ég hef lengi vel fundist þetta málform mjög sérstakt og beðið fólk um að útskýra það nánar og þá sérstaklega þann hluta málformsins sem snertir Guð, þ.e. hvað segir hann og hvernig svarar hann ef hann gerir það. Hvernig koma skilaboðin frá honum. Er það rödd, texti eða einfaldlega tilfinning sem hann gefur frá sér sem einstaklingur túlkar síðan?

Varðandi það hvort Guð svari beiðni játandi eða neitandi er forvitnilegt. Hvaða beiðnir svarar Guð játandi og hvernskonar beiðnir hunsar hann eða neitar að svara?

[Sigurður Þór Guðjónsson, 18.5.2009 kl. 10:55]

Nú er það svo að maður hefur einmitt heyrt mjög trúað fólk, oft ''frelsað'', guma af því hvað guð hafi bænheyrt það með alls konar hégómlega og veraldlega hluti, ekki síst peninga. Hlustið á ómegafólkið. Guð virðist taka við alls konar frekjuleegum skipunum frá því ef marka má hrokann og sjálfmumgleðina í því. Ef menn mega lofa guð fyrir slíka bænheyrslu mega þeir þá ekki kvarta sem telja sig ekki hafa verið bænheyrða? Svo finnst mér innlegg Þrastar athyglisvert og verðskulda sérstaka umfjöllun frá guðfræðilegu sjónarmiði.

[Svavar Alfreð Jónsson, 18.5.2009 kl. 12:22]

Mér finnst Guð góður, Sigurður, þótt hann láti mann ekki fá allt sem hann er beðinn um. "Ómegafólkið" hefur sitt lag á hlutunum og hvað sem fólki kann að finnast um það er að mínu mati alls ekkert að því að lofa Guð fyrir bænheyrslu eða kvarta yfir því þegar tilverunni er ekki kippt í liðinn fyrir mann. Ég trúi því að Guð heyri allar bænir hvernig sem hann svarar. Hann heyrir þakkir okkar en líka kvartanir og harmkvæli.

Innlegg Þrastar er mjög athyglisvert og góðar spurningarnar bæði frá þér og honum. Ég vona að þetta útskýri eitthvað mína afstöðu. Takk fyrir áhugann.

[Hjalti Rúnar Ómarsson, 18.5.2009 kl. 18:35]

Svavar, er það rétt hjá Þresti að bænin sé samtal? Talar guðinn þinn við þig?