Heimsslit í Aðalvík

Amma mín blessunin var úr Aðalvík fyrir vestan. Hún hét Bjarney Pálína Guðjónsdóttir. Aðalvík fór í eyði á síðustu öld en þar ku einstaklega fallegt og gott að vera. Amma sagði að berjasprettan þar vestra væri slík að ekki þyrfti nema örfá ber í kílóið.

Mér þykir alltaf gaman þegar ég rekst á einhvern fróðleik um forfeður mína af þessum útkjálka. Það voru karlar í krapinu. Kerlingarnar voru ekki síðri. Í Nýju kirkjublaði  (hálfsmánaðarrit fyrir kristindóm og kristilega menning) frá 1. febrúar 1913 er þessi klausa, undir hinni skemmtilegu yfirskrift "Utan frá kjálka láðs". Mér þykir þetta rammíslenskur texti, ekki síst framfærðar ættartengingar, sem við fyrstu sýn virðast ekki koma málinu neitt við, en krydda lesturinn. Svo eru þetta hypermaskúlín skrif en dæmi nú hver fyrir sig:

"Vestan úr Aðalvík er þetta ritað:

"Aðalvíkingar eru einkennilega fastheldnir við gamlar siðvenjur og kreddur. Til dæmis halda þeir helgar allar Maríumessur, Jónsmessu og Allraheilagramessu. Engum dettur í hug að fara á sjó þá daga."

Kunnur maður um þær slóðir kveður Aðalvíkinga tæpast svo gróna í gömlum siðum. Hitt vissi hann að fyrir kom það hér á árunum einusinni, að setið var í landi, af því að menn væntu heimsslita þann daginn. Var þá bóndi á Sléttu í Aðalvík Hermann Sigurðsson, hinn gervilegasti maður, glíminn vel og manna fríðastur sýnum. Hann var svili síra Jóns Eyjólfssonar á Stað í Aðalvík, afa Rögnvalds húsameistara, en dóttir Hermanns var gefin Brynjólfi hreppstjóra Þorsteinssyni á Sléttu. Þennan heimsslitadag reri Hermann einn Aðalvíkinga, og kvað ekki verra að taka dómsdegi á sjó en landi."