Hroki og eyðslusemi

Í hinum snotra þýska bæ Rothenburg ob der Tauber er að finna merkilegt safn um glæpi og réttarfar á miðöldum sem við vinirnir skoðuðum fyrir nokkrum árum.

Meðal sýningargripa þar er svokallaður bakarastóll en hann var notaður til að pynda bakara sem seldu of létt brauð.

Neytendaverndin virðist hafa verið mjög virk á hinum myrku miðöldum.

Á safninu var líka gerð grein fyrir bakaraskírn. Með henni var brauðgerðarmönnum refsað fyrir að skammta of naumt en það sem vakti sérstaka athygli mína var að skírn þessi var ennfremur refsing fyrir að hafa brauðin of þung.

Það var líka refsivert og þótti bera vott um hroka og glæpsamlega eyðslu.

Bakaraskírnin kemur upp í huga mér í umræðunni um Icesave.

Ég hef ekki heyrt því haldið fram að Íslendingar eigi ekki að standa við skuldbindingar sínar.

Ég hef á hinn bóginn heyrt því haldið fram að vafi geti leikið á hverjar þær skuldbindingar séu og Íslendingar eigi ekki að borga meira en þeim ber.

Mér finnst furðu sæta þegar menn sem valdir hafa verið til að gæta hagsmuna okkar og þiggja fyrir það laun virðast endilega vilja að íslenska þjóðin greiði miklu meira en henni ber skylda til.

Ber það ekki vott um eyðslusemi og hroka?

Nauðhyggjan var yfir og allt um kring í viðtalinu við fjármálaráðherra landsins í nýjasta Kastljósi.

Hlutirnir eru bara svona, var sagt. Það er ekki um annað að ræða. Við verðum að gera þetta því það eru allir svo vondir við okkur. Bretar og Hollendingar. Evrópusambandið og Skandinavía. Við erum neydd til þess.

Og nýja ríkisstjórnin verður að vera svona ómöguleg vegna þess að gamla ríkisstjórnin var enn ómögulegri - þó að nýja ríkisstjórnin sé rúmlega hálf sú gamla.

Og til þess að forða því að sá helmingur gömlu ríkisstjórnarinnar sem ekki er í þeirri nýju komist aftur til valda verður nýja ríkisstjórnin að taka upp öll helstu stefnumál gömlu ríkisstjórnarinnar.

Myndin: Við Brúará

 

 

Athugasemdir

[Finnur Hrafn Jónsson, 7.8.2009 kl. 14:05]

Er þetta IceSave mál eins flókið og af er látið?

Stundum getur hjálpað að reyna að setja sig í spor andstæðinga þegar deilt er.

Segjum sem svo að ég væri breskur sparifjáreigandi sem leggur bróðurpartinn af ævisparnaðinum inn í IceSave.

Ég kynnti mér EES reglurnar um að íslenska ríkinu bæri að koma á fót innistæðutryggingasjóði til að tryggja að lágmarki 20 þús. evra innistæðu.

Einnig að EES reglur mæla ekki fyrir um það hvernig ríkið fer að þessu. T.d breska ríkið gerir þetta öðruvísi að því leyti að innistæðutryggingasjóðurinn þar á enga peninga en tekur lán ef áföll verða.

Mér var kunnugt um að íslenska ríkið hafði aldrei verið staðið að því að standa ekki við skuldbindingar sínar svo ég taldi óhætt að treysta þessu. Landsbankamenn með fulltingi íslenskra ráðamanna fullyrtu einnig að þessar innistæður væru traustar.

Síðan kemur að því að Landsbankinn fellur og það reynir á innistæðutryggingasjóðinn. Þá kemur í ljós að eignir hans eru brandari í samanburði við skuldbindingar hans.

Síðan koma íslenskir lögfræðingar og segja að samkvæmt EES reglum sé íslenska ríkinu sé ekki skylt að baktryggja innstæðutryggingarsjóðinn. Allt í lagi mér sást yfir þetta. En samt stendur eftir að íslenska ríkinu bar að koma á fót innistæðutryggingarsjóði sem dygði til að standa undir tryggingu á 20 þús. evrum. Íslenska ríkið gerði það ekki, eða horfði aðgerðalaust á það þegar gífurlegt misræmi myndaðist milli innistæðutryggingasjóðsins og innlána IceSave.

Ég sem innistæðueigandi hlýt því að eiga skaðabótakröfu á íslenska ríkið fyrir að hafa ekki staðið við þá skuldbindingu sína að koma á fót innistæðutryggingasjóði sem dygði. Ef þessi innistæðutryggingasjóður Íslendinga var einhver brandari hefði verið betra að vita það áður en peningarnir voru lagðir inn á IceSave.

Þar fyrir utan er ég ekki að taka afstöðu til þess hvernig forgangskröfur afgreiðast á Landsbankann sbr. aths. Ragnars Hall.

Mér finnst einfaldlega siðferðisleg skylda Íslendinga að borga og reyna ekki að nota lagakróka til að sleppa. Margbúið er að sýna fram á að við getum borgað þó að þetta taki vissulega á.

[Svavar Alfreð Jónsson, 7.8.2009 kl. 15:16]

Jú, þetta er flókið, Finnur Hrafn. Deilan snýst ekki um það hvort Íslendingar eigi að standa við skuldbindingar sínar sem þjóð. Deilan snýst um það hverjar þær skuldbindingar séu. Um það eru menn ekki sammála. Siðaðir menn borga það sem þeir skulda. Það er á hinn bóginn ekki siðlegt ef ég læt þig borga skuldir sem þú átt ekki að borga - jafnvel þótt þú kynnir að vera borgunarmaður fyrir þeim.